هم‌زمان با فرا رسیدن لیالی قدر انجام شد:

یادداشت عضو هیات علمی دانشگاه مازندران با موضوع اهمیت شب 23 رمضان در سیره خاندان عصمت و طهارت(ع)

  • 02 Apr 2024
  • کد خبر: 1755620
  • 28232

یادداشت عضو هیات علمی دانشگاه مازندران با موضوع اهمیت شب 23 رمضان در سیره خاندان عصمت و طهارت(ع)

هم‌زمان با فرا رسیدن لیالی قدر انجام شد:

یادداشت عضو هیات علمی دانشگاه مازندران با موضوع اهمیت شب 23 رمضان در سیره خاندان عصمت و طهارت(ع)

       به گزارش روابط عمومی دانشگاه مازندران، دکتر عبدالرحمان باقرزاده عضو هیات علمی دانشکده الهیات و معارف اسلامی، در یک یادداشت تحلیلی به مناسبت لیالی قدر، به تشریح اهمیت شب 23 رمضان در سیره خاندان عصمت و طهارت(علیهم‌السلام) پرداخت.

         متن کامل این یادداشت را در زیر مشاهده می‌کنید:

اهمیت شب 23 رمضان در سیره خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام

      امام باقر(عليه‏السلام) فرموده است: عبداللَّه بن انيس انصارى كه در جهينه زندگى مى‏كرد و با مدينه فاصله داشت، به حضور رسول خدا(صلى‏اللَّه عليه و آله و سلم) رسيد و عرض كرد: من شتر و گوسفند و چوپان‏هايى دارم و نمى‏توانم زياد در شهر بمانم، اما دوست مى‏دارم، يكى از شب‏هاى ماه رمضان را برايم تعيين كنى، تا در آن شب به شهر آمده و به نماز و عبادت بپردازم.

       رسول خدا(صلى‏اللَّه عليه و آله و سلم) او را نزديك خويش كشيد و در گوش او چيزى گفت، آن مرد هم شب بيست و سوم ماه مبارك رمضان در مدينه حضور يافت، به عبادت و شب زنده‏دارى پرداخت و صبح به محل كار خود بازگشت.(محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ج 94، ص10)

       در روايت مى‏خوانيم: رسول خدا(صلى‏اللَّه عليه و آله و سلم) شب بيست و سوم، به صورت افراد آب مى‏پاشيد تا آنها را خواب نگيرد.

    چنان‌كه حضرت فاطمه زهرا(سلام اللَّه عليها) همه اعضاى خانواده را وادار مى‏كرد، روز بخوابند، شب كم غذا بخورند، تا بتوانند شب بيست و سوم را بيدار بمانند و مى‏فرمود: انسان محروم كسى است كه از خير و فضيلت اين شب محروم بماند.(محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ج 94، ص 10)

       در چند روايت آمده: رسول‏خدا(صلى‏اللَّه عليه و آله و سلم) به عبادت و شب زنده‏دارى دهه آخر ماه مبارك رمضان سفارش مى‏كرد، ولى امام على(عليه‏السلام) مى‏فرمايد: شب بيست و سوم، در عين حالى كه باران شديدى آمده بود و مسجد مدينه را گل و آب فرا گرفته بود، رسول خدا(صلى‏اللَّه عليه و آله و سلم) ما را به نماز وا مى‏داشت و با وجود اين كه صورت و بينى آن حضرت، گل‌آلود شده بود، دست از عبادت و شب‏زنده‏دارى نمى‏كشيد.(محمدباقر مجلسى، بحارالانوار، ج 94، ص 10)

روابط عمومی دانشگاه مازندران

 

اشتراک گذاری