جوانان ایرانی باید در زندگی سخت‌کوش و پرتلاش باشند و علم و آگاهی، همیشه برای‌شان ارزش تلقی شود

        به گزارش روابط عمومی دانشگاه مازندران، حسن قاسمی دانشجوی روشن‌دل رشته‌ مردم‌شناسی این دانشگاه و عضو تیم ملی گلبال کشور در گفت‌وگو با روابط عمومی که با هدف ایجاد فضایی پویا، امیدآفرین و پرنشاط در میان دانشگاهیان فرهیخته و به‌ویژه دانشجویان عزیز انجام شد، به بیان تجربیات خود و راه‌های کسب موفقیت جوانان ایرانی به‌ویژه جوانان دارای معلولیت جسمی پرداخت.

       متن کامل این گفت‌وگو را در زیر مشاهده می‌کنید:

لطفا خودتان را معرفی کنید و از چه سنی وارد ورزش شدید ؟ 

       حسن قاسمی هستم اهل قزوین متولد ۱۱ شهریور ۷۸ دانشجوی رشته‌ مردم‌شناسی دانشگاه مازندران. بنده از سن ۱۴ سالگی به صورت آماتور و از سن ۱۶ سالگی به صورت حرفه‌ای ورزش را آغاز کردم و سپس در سن ۱۷ سالگی به تیم ملی دعوت شدم.

مشوق شما در ورزش چه کسی بود؟

       برای شروع، مشوق خاصی نداشتم و به صورت خودجوش ورزش را آغاز کردم ولی بعد از شروع، از حمایت خواهران و برادرانم برخوردار بودم.

آیا زمانی که وارد این رشته شدید به عضویت در تیم ملی فکر می‌کردید؟ 

       بله و برای رسیدن به آن سخت می‌جنگیدم و تلاش می‌کردم.

آیا هیچ وقت انگیزه‌تان را برای ادامه از دست دادید؟

       بله. به سبب مصدومیت‌هایی که برایم ایجاد شد تغییر رشته داده و به رشته دو و میدانی رفتم که حتی در آنجا تا انتخابی تیم ملی مسابقات آسیایی جاکارتای اندونزی نیز پیش رفتم ولی برحسب علاقه نسبت به رشته گلبال بازگشتم.

چه اهدافی برای آینده ورزشی‌تان دارید و برای دست‌یابی به این اهداف چه می‌کنید؟

       همیشه برای رسیدن به بهترین جایگاه‌ها در زندگی شخصی و ورزشی بسیار تلاش کرده و می‌کنم و ناامید نمی‌شوم، البته اکنون با توجه به مشغله‌های درسی و مشکلات زندگی و شرایط جامعه، فکرکردن دوباره به تیم ملی بسیار دشوار است.

به عنوان یک عضو تیم ملی کشور چه حسی دارید؟

       در دوره‌ جوانان که عضو تیم ملی بودم حس خیلی خوبی داشتم و احساس غرور و افتخار می‌کردم.

چند ساعت در روز تمرین می‌کنید و برای این‌که به تمرینات خود برسید و عضو تیم ملی شوید از چه چیزهایی گذشتید؟

در حال حاضر به سبب مشغله‌های درسی، تمریناتم کاهش یافته اما در دوره‌ جوانان، میانگین روزی ۴ الی ۵ ساعت تمرین می‌کردم. در آن دوران از تفریحات و لذت‌های دوران جوانی، خانواده، تاحدودی تحصیل و ... برای رسیدن به تیم ملی گذشتم.

از چه سالی وارد دانشگاه مازندران شدید و دلیل شما برای انتخاب این دانشگاه چه بود؟ 

       بنده ورودی سال ۹۹ دانشگاه مازندران هستم و به سبب اشتراکات فرهنگی و زبانی‌ای که بین مازندران و زادگاهم یعنی منطقه‌ی الموت وجود داشت و هم‌چنین به سبب این‌که به رشته‌ مردم‌شناسی علاقه داشتم و این رشته در دانشگاه مازندران موجود بود این دانشگاه را انتخاب کردم.

نظرتان در مورد دانشگاه مازندران چیست؟ 

       محیط دانشگاه بسیار زیبا و دل‌انگیز است و باعث شعف و تهییج دانشجو برای مطالعه و درس‌خواندن می‌شود. هم‌چنین اساتید در رشته ما بسیار بامعلومات و باسواد هستند و دانشجو در کنار آنها احساس صميميت می‌کند. اگر بخواهم انتقادی داشته باشم باید بگویم خدمات و امکانات درخور توجهی برای معلولان از جمله نابینایان وجود ندارد که امیدوارم این مشکلات نیز با توجه ویژه مسوولان به زودی مرتفع شود.

پیام شما به جوانان ایرانی چیست؟

       جوانان میهن عزیزمان باید در زندگی سخت‌کوش و پرتلاش باشند و علم و آگاهی، همیشه برای‌شان ارزش تلقی شود.

چه کمبودهایی در  حوزه فعالیت شما احساس می‌شود که مانع پیشرفت ورزشکاران می‌گردد؟

       عدم امکانات لازم، وجود مشکلات اقتصادی برای هزینه ایاب و ذهاب و عدم برگزاری مسابقات به‌صورت مداوم و پیوسته، باعث افت انگیزه برای ما ورزشکاران شده است.

به نظر شما در خصوص ترویج ورزش در جامعه، چه ارگان‌هایی باید درگیر شوند و نقش دانشگاه در این خصوص چیست؟

       فدراسیون‌های ورزشی و هیات‌های استانی باید کوشا و فعال باشند و نظام دانشگاهی نیز باید زمینه‌های مناسب برای فعالیت‌های ورزشی را فراهم کند و به دانشجویان بها دهد. هم‌چنبن پاداش‌هایی را برای آنها در نظر گیرند تا آ‌ن‌ها انگیزه‌ی بیشتری برای فعالیت ورزشی داشته باشند.

نقش والدین، مربیان و اساتید دانشگاه در ترغیب جوانان به ورزش، در چه جایگاهی قرار دارد؟

       والدین به سبب سرپرستی و نزدیکی به جوانان، مهم‌ترین مشوق برای آن‌ها هستند و مربیان نیز نقش بسیار مهمی را ایفا می‌کنند و اصل هميشه برای آن‌ها باید اخلاق، منش و مرام پهلوانی باشد و اساتید نیز نباید ورزش را کم‌ارزش جلوه دهند.

اگر شما یک بار دیگر به کودکی برگردید، این مسیر را دوباره طی خواهید کرد؟

       بله. چون به رشته‌ ورزشی و تحصیلی خودم بسیار علاقه‌مند هستم حتی با توجه به کاستی‌ها و کمبودهایی که وجود دارد.

سخن شما با مسوولان دانشگاه؟

       با شرایط و ضوابط معلولان، مشکلات و چالش‌های آن‌ها آشنا باشند و پیگیر کارهای آن‌ها نیز باشند تا معلولان در ساختار دانشگاهی احساس وجود کنند.

فعالیت‌های ورزشی دانشگاه را چطور ارزیابی می‌کنید؟

       بنده اطلاعات خاصی از فعالیت‌های ورزشی دانشگاه نداشته و نمی‌توانم نظری در مورد آن بدهم‌. ولی در حیطه‌ معلولان، نیاز به توجه و حمایت بیشتری است.

سخن پایانی؟

       سخن پایانی این‌که با تمام مشکلاتی که وجود دارد باید تلاش کرد و هدف‌مند و مطالبه‌گر بود. در آخر این که راه نجات جامعه‌ ما آگاهی و دانش است و سلامتی هر فرد در گرو ورزش مناسب است.

• ممنون که در این گفت‌وگو شرکت کردید.

​​​​​​​